مقاله ی زیر در سایت وال استریت ژورنال منتشر شده است که ترجمه ی آن به همه ی معلمان عزیز تقدیم می شود:
معلم ارکستر من در دوران مدرسه، وقتی نمی توانستیم خوب بنوازیم ما را احمق خطاب کرد. با پشت چوب رهبری ش، به پشت دست مان می زد و این قدر تمرین به ما می داد که نوک انگشت مان به خونریزی می افتاد. او یک مهاجر اروپای شرقی بود. در دنیای امروز، او بابت حتی یکی از این کارها، بی درنگ اخراج می شد. اما وقتی از این دنیا رفت، برای بزرگداشت ش، شاگردان قدیمی از همه امریکا دور هم جمع شدند تا به افتخارش یک کنسرت برگزار بکنند. در میان شاگردان ش، موزیسن هم بود ولی بیشتر شان به مشاغل دیگر رفته بودند. پزشکی مهندسی بیزنس. همگی شان معترف بودند که آموزش این معلم در پیشرفت شان موثر بوده. او به آنها، منظم بودن را آموخت.
